سبک های فرزندپروری

سبک های فرزندپروری

   در بخش زیر به عمده ترین دیدگاههای نظری در مورد تربیت کودک اشاره می شود:
  نظریه بامریند
  در پژوهشی اولیه که از سوی بامریند (1978) انجام شد، مقایسه ای بین روشهای تربیتی والدین و کودکان با خصوصیات مختلف صورت گرفت. روش کار به این صورت بود که براساس مشاهداتی که در خانه و مهدکودک انجام می شد، کودکان براساس پنج معیار شایستگی، به ترتیب زیر مورد ارزیابی قرار می گرفتند:
1 -   خویشتن داری
2 -   تمایل به برخورداری توام با کنجکاوی و اشتیاق در برابر موقعیت های جدید و دور از انتظار
3 -   فعال بودن
4-    اتکا به خود
5 -   توانایی ابراز محبت به همبازی ها
  

سبک های فرزند پروری

سبک های فرزند پروری[1]

 هر خانواده شیوه های خاصی را در تربیت فردی و اجتماعی فرزندان خویش بکار می گیرد . این شیوه ها که سبک های فرزند پروری نامیده می شود متاثر از عوامل مختلفی از جمله عوامل فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و غیره می باشد (هاردی[2] و همکاران 1993).

 سبک فرزند پروری مجموعه ای از نگرشهای والدین نسبت به کودکان است که منجر به ایجاد جو هیجانی میشود که در آن جو رفتارهای والدین بروز می نماید. این رفتارها هم دربرگیرنده رفتارهای مشخص(رفتارهایی که در جهت هدف والدین[3] است) که از طریق آن رفتارها، والدین به وظایف والدینی شان عمل می کننند( اشاره به رفتارهای فرزند پروری[4] دارد) و م رفتارهای غیر مرتبط با هدف های والدینی است که شامل ژستها، تغییر در تن صدا یا بیان هیجانهای غیر ارادی می باشد. در واقع فرزند پروری فعالیتی پیچیده و دربرگیرنده رفتارهای خاصی است که کودک را تحت تاثیر قرار می دهد( دارلینگ و استنبرگ[5]، 1993؛ به نقل از اسلمی، 1385).